اوّل مـاه رجب شد جـلـوه گر ماهـی تمام          کامد از هفت آسمان و مهر گردونش سلام

اخـتـر چـار آسـمـان و آسمان هـفت مهر          یـوسف دو فـاطـمـه نـور دل خـیـر الانـام

نسل در نسلش همه خیر الورا خیـر البشر          خـود امـام ابـن امـام ابـن امـام ابـن امـام

مـشـعـل بـزم مـعـارف بـاقـر کـلّ عـلـوم          کعبۀ دل، قبلۀ جان، رهنمای خاص و عام

عالم هستی که چون لب بر تکـلّـم وا کند          از دمش جوشد کلیم و از لبش خیزد کلام

شهریار مُلک امکـان کز تمام مـمکـنـات          ذکر او خیزد هماره فیض او جوشد مدام

در وجود حضرتش کـلّ محمّد جـلوه گر          پیشتر از خلقت نورش محـمّـد داشت نام

گه به نخلستان ورا بیل کشاورزی به دوش          گه به بام آسمان خورشید را گـیرد زمام

بی ولای او همه رفـتـار عـالـم نـادرست          بی وجود او همه طاعات خـلـقت نـاتـمام

این عجب نبود که مولانا علیّ بن الحسین          گیرد از او همچو پیغمبر ز زهرا احترام

با ثـواب خـلـق اگر زاهـد نـدارد مهر او          دوزخش بادا حلال و جـنّـتـش بادا حـرام

علم، پای کرسی تدریس او دارد جـلوس          معرفت در پیش پای جابرش کرده قـیـام

تا بود روشن چراغ علم او در سیـنه اش          روز دشمن شام گردد چون به نطق آید هشام

مکتب من باقریّ و مذهب من جعفریست          نیست جز آنم طریق و نیست جز اینم مرام

مهر فـرزنـدان او مانند جان در سیـنـه ها          نطق شاگردان او چون تیغ برّان در نیـام

ای سلاطین را به سوی آستـانـت الـتـجـا          وی خلایق را به دیوار بقـیـعـت ازدحـام

بـاقـر آل مـحـمّـد نـجـل زیـن الـعـابـدیــن          جدّ و باب و مادر و آباء و اجدادت کرام

رهروان فرش را مهر تو در دل روز و شب          ساکنان عرش را مدح تو بر لب صبح و شام

جابر جُعفی که بحر دانشش در سینه بود          بود از دریای علمت قطره ای او را به جام

سائل کوی تو تا صبح قیامت مرد و زن          تابع حکم تو تا پایان هستی خاص و عام

گرچه قبر بی چراغت میدرخشد در بقیع          چون خدا در قلب مردان خدا داری مقام

این عجب نبود که در بازار علم و حکمتت          راه پیمـایـی کند یوسف به عنـوان غـلام

می فروشد نـاز، مؤمن بر گلستان بهشت          آیدش بویی گر از خاک بقـیعت بر مشام

نی عجب ای کعبۀ دل در همه دوران سال          گر طواف آرد به گرد کعبه ات بیت الحرام

شخص پیغمبر تو را ازسوی حقّ گوید درود          جابر از ختم رُسل بر حضرتت آرد سلام

چـار سالت بود با تـیـغ بیان و تیـر عـلـم          شام را کردی به چشم پور بوسفیان چو شام

با بـیان زنـده ات در قـصـر بـیـداد یـزیـد          یـافـت زخــم سـیـنــۀ آل مـحـمّـد الـتــیـام

تا بگویی نیست جایز در بر ظالم سکوت          بر تـمـام نـسـل ها از کـودکی دادی پیـام

از تو گشته آفـتاب عـلم و ایمان جلوه گر          وز تو باشد مکتب قرآن و عترت را قوام

در کتاب نخل میثم سطر سطر و بند بند          وصف تو حُسن شروع و مدح تو حُسن ختام